Voor Cor…Citroensorbet met limoncello
Zo’n 11 jaar geleden stond hij ineens in mijn slaapkamer. Van het ziekenhuis dan hè. ‘Hallo, ik ben Cor Schot’. Klein mannetje, kort koppie, bril op en een guitige blik. ‘Ik heb ook een hart en dubbele longtransplantatie gehad’, zei hij. We stelden ons aan elkaar voor en hij kwam bij me zitten. Hij bleek dezelfde longarts te hebben als ik. Die arts had aan Cor gevraagd of hij even bij mij langs wilde gaan. Niet alleen omdat het misschien wel fijn was om, eindelijk weer eens, Nederlands te spreken in een Brussels ziekenhuis maar ook omdat we hetzelfde hadden meegemaakt. Bovendien scheelden we niet zoveel qua leeftijd, Cor is een paar jaartjes jonger. En we bleken ook nog op ongeveer een half uurtje rijden van elkaar te wonen. Bovendien waren er toen nog niet zo heel veel hart en dubbele longgetransplanteerden. Zeker niet in mijn kennissenkring. Het klikte heel goed en we kletsten wat af. Hij vertelde veel over zijn ervaringen. Cor was toen al zo’n 10 jaar getransplanteerd en ik pas een paar weken. Ik vond het geweldig te weten dat je dus in ieder geval er 10 jaar mee kon worden. Cor was nog een jong mannetje toen hij getransplanteerd werd dus was na 10 jaar een doorgewinterde ervaringsexpert. Toen ik eenmaal weer thuis was hielden we nog steeds contact. We spraken wel eens af of mailden elkaar en ik begon Cor steeds meer te respecteren. Hij was iemand die zo ontzettend veel doorzettingsvermogen had. Soms las ik dat hij weer eens slecht geslapen had, pijn in zijn lijf, zich hondsberoerd voelde en toch stond hij ’s morgens vroeg op en ging hij aan het werk. Hij werkte samen met zijn broer bij het bedrijf van hun vader. Een zeilmakerij. Met hart en ziel, en vaak ook dus pijn in z’n donder, ging hij daar aan het werk. Op een gegeven moment werd het contact wat minder. We hadden ieder ons leven maar zo af en toe gaven we elkaar een teken van leven. En eenmaal op Facebook en Twitter ging dat nog makkelijker. Via die weg ‘spraken’ we elkaar weer wat vaker. En zo kon ik dus ook lezen wat hij allemaal deed en hoe hij zich voelde. En hij deed veel, vooral leuke dingen. Samen met zijn beste vriend Jacco heeft hij heel wat leuke tripjes gemaakt door Europa. Of pakten ze weer eens bioscoop marathon, namen een biertje mèt bittergarnituur ergens op een terras. De laatste keer dat ik hun samen zag was op een plek waar je ze nooit zou verwachten, ik in ieder geval niet. Namelijk bij de kassa’s van de huishoudbeurs!! Logisch. 🙂 We dronken met z’n 3-en een kopje koffie, kletsten wat bij. Liepen een rondje over de beurs en namen nog een broodje. Daarna gingen we ieder onze eigen weg. Kort maar krachtig…en gezellig. Sinds ik dit blog heb en mijn nieuwe recepten ook op Facebook plaats kreeg ik vaak reacties van Cor. Met name als ik iets gemaakt had met citroen. Ik kreeg vaak het verzoek even een bakje langs te komen brengen. Hij was altijd enthousiast. Totdat ik vorige week zondag een berichtje kreeg van Jacco waarin hij schreef dat het niet goed ging met Cor. Ik schrok behoorlijk. Ik wist wel dat hij zich niet lekker voelde, veel pijn had. Maar eerlijk gezegd had hij dat wel vaker en daarna ging hij keihard weer aan het werk. Zoiets verwachtte je nu ook. Maar Jacco vertelde me dat hij morfinepleisters nodig had en dat klonk niet goed. Het hield me de hele dag bezig. Helaas kreeg ik de volgende dag te horen dat Cor heel vroeg in de ochtend was overleden. Wauw, die kwam hard aan. Afgelopen weekend hielden zijn ouders en broer een dienst in de zeilmakerij. Volgens Cor moest het vooral luchtig zijn. Er waren erg veel mensen en ik kwam aanlopen met een houding van, ik ben luchtig, dit doen we even. Ik vond een plaatsje helemaal achteraan, of te wel direct bij de ingang. Ik zat nog maar net en ik kon mijn tranen niet meer tegen houden. Snikken. Wat was dit heftig maar vooral confronterend. Ik ben blij dat ik erbij was en afscheid heb kunnen nemen van Cor. Daarom wilde ik speciaal voor hem dit recept aan hem opdragen. Citroensorbet, omdat hij zo van citroen hield. Cor, rust zacht. Tessa Wat heb je nodig:- 1 cup water
- 1 cup suiker
- 2-3 theelepels citroenrasp
- 1 cup koud water
- 1 cup vers citroensap ( ong 5 citroenen heb je nodig)
- 1/4 cup Limoncello
Caroline Brouwer says
Mooi verhaal, ik begrijp dat het je aangrijpt. Jammer dat Cor niet meer kan proeven van je lekkere citroensorbet. Hij zou het vast fantastisch hebben gevonden!,
I am Cooking with Love says
Dank je Caroline, ik denk ook dat hij deze zou kunnen waarderen! Hij hield wel van lekkere dingen. 🙂
Nell Nijssen says
Aangrijpend Tessa, een maatje verliezen waar je lief en leed mee hebt gedeeld! Laat je tranen rustig stromen, ze zijn veelzeggend voor jullie vriendschap. Sterkte hoor!
Maaike says
Jeetje, Tessa, aangrijpend hoor… Ik heb je mooie verhaal met kippenvel en waterige ogen zitten lezen. Sterkte!
I am Cooking with Love says
Dank je lieve Nell!!
I am Cooking with Love says
Dank je wel Maaike.
Italiaans koken met Antoinette says
Tessa, wat heb je dat mooi neergezet… Sterkte!
Zeker weten dat Cor hier van gesmuld zou hebben, want het is met liefde gemaakt. Van begin tot einde.
I am Cooking with Love says
Dank je wel Antoinette, ik denk het ook. 🙂
junglefrog says
O wat heftig Tessa! Maar wel een hele mooie post heb je ervan gemaakt en ik denk dat je in ieder geval Cor een waardig afscheid op je blog hebt gegeven. Sterkte! xx Simone
I am Cooking with Love says
Dank je Simone, dat hoopte ik te bereiken. Fijn dat je dat ook zo ziet.
Susanne Legrand says
Wat een mooi verhaal!…is ondertussen 2 jaar geleden,maar dit blijft je bij…hoe gaat het ondertussen met jou? Bedankt voor je lekkere recepten…Susanne
I am Cooking with Love says
Hallo Susanne, het gaat best lekker. Ben al 13 jaar getransplanteerd en ja, ik krijg wel vaker wat kwaaltjes maar dat hoort erbij. Dank je wel voor het langskomen op mijn blog. Groetjes, Tessa