Waarom een beenamputatie?

Eindelijk weer een teken van leven van mijn kant uit. Het heeft belachelijk lang geduurd voordat ik weer wat schreef en ik vind dat zo jammer van mezelf. Ik moet ook geen dingen beloven als ik ze niet waar kan maken. Ik had me zo voorgenomen om gedurende de revalidatieperiode te schrijven maar op de een of andere manier kwam het er steeds niet van. Mijn laptop had ik wel meegenomen maar met geen vinger aangeraakt. Op die momenten dat ik daar in het MRC had kunnen schrijven ging ik liever even een tukkie doen en bijkomen van alle indrukken en bezigheden. Ook had ik haakspullen meegenomen. Ook niks mee gedaan!

Nou ja goed. Hier ben ik dan weer met een poging om, met terugwerkende kracht, toch het een en ander te vertellen. Voor diegene die geïnteresseerd zijn. 

Ik las mijn 2 blogposten van hiervoor net even terug en merkte op dat ik stopte op een belangrijk moment. Ik schreef dat ze ‘er wat aan gingen doen’ maar wat dat was dan weer niet. Wat een klifhanger! haha. Sorry daarvoor.

Maar na de onderzoeken besloten ze mijn rechterbeen te dotteren. 3 plekjes zouden opengemaakt moeten worden. Het was inmiddels vlak voor de Kerst en de theorie was dat ik een dag of 3 in het ziekenhuis zou zijn en daarna weer lekker thuis, mooi vóór de Kerst. Nou, dat werd natuurlijk 3 weken in het ziekenhuis. Duidelijk wat later nà de Kerst. 

De dotterbehandeling ging goed maar eenmaal in de uitslaapkamer raakte ik in shock. Enorm veel bloedverlies als gevolg van een heel grote hematoom aan de rechterkant van mijn zij. Ze hadden geen idee hoe dat daar ontstaan is maar ik had wel zo’n 16 eenheden, van die kleine zakjes, bloed nodig om de boel weer aan te vullen. Toch even een lang verhaal kort. Ik eindigde op het Intensive Care waar ik gelukkig vrij snel van de beademing af kon. De dag erna lag ik al op Medium Care en de dag daarna lag ik op de afdeling.

Door de shock en dus de gigantisch lage bloedruk waren alle plekjes in mijn been die zo mooi opengemaakt waren weer dichtgeklapt. Op 1 na. Ik was weer terug bij af. Zo frustrerend.

Met nog net zoveel pijn in mijn tenen als vóór de opname verliet ik na 3 weken het ziekenhuis. Thuis sjokte ik met mijn rollator, die ik van mijn lieve overbuurvrouw had gekregen, door het huis. Regelmatig ging ik terug naar de chirurg en ‘wondenmeneer’ om de tenen te laten zien. 1 teentje was zelfs al afgestorven en gemummificeerd. Maar dat was hij al voor de dotter-toestand. Het was wat de artsen betreft ‘rustig’ en ze zagen geen noodzaak om op dat moment actie te ondernemen. En daarmee doelend op een amputatie. De eerste keer dat ik dat woord hardop uitsprak was zo definitief. Ik ontweek het woord dan ook vrij lang. 

Maar in de weken/maanden erna sterkte ik weer aan en was ik helemaal hersteld van het dotteren. 

Die lieve schat van me verzorgde elke dag mijn teentjes die verre van vrolijk roken en alles eraan deed zeer. Het was vaak erg pijnlijk om de boel een beetje schoon te maken en een schoen aandoen ging al helemaal niet meer. Ik had van de wondenmeneer een verbandschoen gekregen. I-de-aal!! Wat een uitvinding. 

Ik weet nog dat ik op een dag een beetje naar buiten zat te staren en dacht: ‘waar wacht ik toch op?’. Beter worden die tenen niet. En een amputatie is iets wat toch ooit zal gaan gebeuren. Is het dan niet beter om dat nu te doen ipv te wachten tot het echt niet anders kan en het dus moet. Natuurlijk hebben Frank en ik er lang en uitgebreid over gesproken. Hij was dan ook degene die me liet inzien dat het toch ooit moet gebeuren. Dan liever nu. Nu ik weer helemaal ok was na het dotter-verhaal. 

Inmiddels is het ongeveer eind Maart en heb ik bij een bezoek aan de chirurg gezegd dat het been eraf moet. Dat ik dat nu gedaan wil hebben en dat ik al ‘mijn’ artsen betrokken wil hebben. Dat mocht het nodig zijn zij hun expertise kunnen leveren. Dat nu het moment daar is aangezien het toch ooit zou gebeuren en het eigenlijk uitstel van executie was. En zo geschiedde. Alles werd in werking gezet en uiteindelijk stond ik op de wachtlijst…te wachten tot ik een datum kreeg. 

Nu zou je dus eigenlijk mijn vorige, mijn tweede, blogpost moeten lezen want daar gaat het verder…